Nigdy nie straciłam chęci studiowania, mam iluzoryczne przekonanie że podczas kiedy będę studiować, zachowam młodość, oczywiście moje ciało nie podtrzymuje tej teorii, ale dajemy radę. Kiedy rozpoczęłam ten blog w roku 2008 studiowałam na kierunku Studiów Socjo-kulturalnych na Uniwersytecie Hawany, rok wcześniej zdecydowałam rozpocząć na nowo z materiałami, przedmiotami i egzaminami.
Podobało mi się nauczanie na odległość, robiłam streszczenia sama w domu choć program był archaiczny, przedmiot Filozofia i Społeczeństwo w rzeczywistości był Marksizmem, psychologia ignorowała Freuda a na egzaminach ukazywały się pytania o „Walkę idei” i „Pięciu” (uwięzionych przez rząd USA pod zarzutem szpiegostwa) –oczywiście nie były one zawarte w programie – z odpowiadaniem na które radziłam sobie omijając przeszkody, poruszając się zygzakiem i będąc królową dwuznaczności w moich odpowiedziach.
Lecz po roku zmęczyłam się, straciłam zainteresowanie: już nie było zabawnym słuchanie na wykładach profesora filozofii mówiącego o tym, że marksizm wszedł w kryzys przez „pewne błedy Stalina”, ani wykładowczyni psychologii używającej przykładów z telenoweli brazylijskiej. Poszłam sobie, albo lepiej, jak powiedziała moja matka: skapitulowałam.
Wiedziałam, że będę tęsknić za szkołą, ale jestem optymistką. Wciąż jest czas, wciąż marzę o skończeniu Filozofii na Uniwersytecie Hawany... kiedy ten odzyska swoją autonomię. W międzyczasie, w domu Yoani Sánchez, profesor Vallín i Dagoberto Valdés oferują wykłady, których nigdy nie słyszałam w miernej Stolicy Uniwersyteckiej, być może któregoś dnia szkolnictwo wyższe odzyska swój status intelektualny.
Przetłumaczył:
Bartosz Szotek
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz