sobota, 24 lipca 2010

"Mój mąż jest tego wart", rozmowa telefoniczna z Suyoani Tapia Mayola (część 2)

Część druga: Więzienie 5 i pół kilo w Pinar del Río

Fragment nagrania z wywiadu:


- Kiedy zdecydowałaś podążać za przeznaczeniem Horacia i przeprowadzić się z Ciego de Ávila do Pinar del Río?

Było ciężko dostać pozwolenie, będąc lekarzem, aby chodzić na wizyty po przeniesieniu Horacia. Mieliśmy zamiar kontynuować związek i musiałam się tam przeprowadzić. Poza tym nie potrafiłam utrzymywać tempa stałych wyjazdów z Ciego de Ávila.
Mieszkam już cztery lata nie mając tutaj w Pinar del Río nikogo, tylko jego rodzinę i znajomych, których poznałam po przyjeździe. Rodziny innych więźniów wspierały mnie, w domu rodzinnym Víctora Rolanda Arroyo na przykład nocowałam, kiedy przyjeżdżałam na wizyty. Było ciężko rozstać się z moją rodziną, nigdy przez myśl mi nie przeszło, że będę mieszkać w Pinar del Río i patrz, oto jestem. Niedługo potem zmarła moja teściowa, był to mocny cios dla Horacia i dla mnie. Ona pomagała mi we wszystkim, odeszła 2 marca 2008, zmarła na raka.
Zostałam całkiem sama, ale kilka miesięcy później Bóg obdarzył mnie szczęściem zajścia w ciążę i dziś mamy córkę, ma rok i trzy miesiące, nadaliśmy jej imię mamy Horacia: Ada María, jest najmołodszą Damusią w Bieli.
Pomimo tego wszystkiego myślę, że jesteśmy szczęśliwi, pomimo życia oddzielnie mamy wiele: rodzinę na mocnych fundamentach. Ludzie mówią, że moja historia przypomina telenowelę, moja matka myśli, że w prawdziwym życiu tego się nie widzi wiele. My, Horacio i ja, zawsze mieliśmy wiele wiary i czasami, moja matka też mi to mówi, czuję jakby to była misja, gdzie tylko Bóg wie dlaczego tak się dzieje.
Nie mogę powiedzieć abym była całkowicie szczęśliwa, on jest zamknięty i jest bardzo ciężko: jesteśmy więźniami wszyscy, więc nie mamy życia. Zabieram moją córkę na wszystkie widzenia, bawią się przez dwie godziny i oddzielając ją od niego ona płacze. Dla nas jako rodziców też jest ciężko, jego ominęło wiele rzeczy: jej pierwsze kroki, jej pierwsze słowa. Bardzo nam brakuje Horacia, tak jak jemu brakuje jego dziecka i żony. Mamy nadzieję, że wszystko się rozwiąże i będziemy mogli żyć jako rodzina, jak prawdziwa rodzina którą jesteśmy.

- Wciąż pracujesz jako lekarka w Pinar del Río?

Zakończyłam moją służbę społeczną i nadal pracuję tutaj, przeniesienie było trudne, na początku nie chcieli dać mi miejsca. Mój zawód jest wybitnie praktyczny i zawsze chciałam pracować. Urząd bezpieczeństwa martwił się, że moje stanowisko tutaj w Pinar del Río będzie w miejscu bardzo oddalonym, nie było drogi dojazdowej, trzeba było dojeżdżać zaprzęgiem konnym i mięli mnie tam około sześć czy osiem miesięcy. Kiedy byłam w ciąży musiałam dojeżdżać zaprzęgiem, z moim brzuchem, aby iść do pracy i aby wracać każdego dnia z pracy.
Z czasem przeniesiono mnie trochę bliżej wioski i później bliżej miasta, ale mimo tego wszystkiego jestem daleko. Jako pracownica należę do okręgu miejskiego Sandino, trzynaście kilometrów od miejsca gdzie mieszka rodzina Horacia.
Oni dali mi pracę ale nigdy nie ułatwili mi spraw. Pewien zaprzyjaźniony lekarz powiedział mi po przyjeździe: Jesteś gotowa na to co masz przeżywać? Jestem przekonany, że ty nie wyobrażasz sobie nawet przez co będziesz przechodzić. I to prawda, przechodziłam wiele trudnych chwil, kiedy zaszłam w ciążę jeszcze gorszych, z wielkim sześcio czy siedmiomiesięcznym brzuchem, sama w więzieniu, przyjeżdżałam z trzema czy czterema walizkami a strażnicy sprawdzali wagę aby móc zacząć zabierać mi rzeczy. Takie historie przeżywaliśmy wszyscy krewni więźniów ale patrzę na moją historię w sposób szczególny i to co nam zrobili, to jest okrucieństwo.

- Czy jest jakaś szczególna chwila, o której chciałabyś mi opowiedzieć, coś co was naznaczyło jako parę?

Przeżywaliśmy w naszym związku chwile bardzo ciężkie, ale także bardzo wspaniałe. Nie zaprzeczam, że czasami podupadaliśmy, jak wszyscy, ale zawsze potrafiliśmy podnieść się i dowód jest taki: dziś jesteśmy razem, kończy się prawie siódmy rok związku i jesteśmy bliżej siebie niż kiedykolwiek, naprawdę.
Jest pewna historia co nas naznaczyła, jest nawet ujmująca, czasami jak jakaś osoba z zewnątrz jej słucha, to wydaje się jej normalna, ale dla nas ma ogromne znaczenie:
Pewnego razu byłam na wizycie i on zadzwonił do mnie abym do niego przyszła. Pomyślałam, że źle się czuł, zaniepokoiłam się ponieważ myślałam, że było to coś poważnego. Zdarzyło się, że byłam na wizycie wśród więźniów, lekarz w więzieniu zazwyczaj aby zbadać pacjenta wchodzi do celi, a strażnik zapomniał sobie o mnie, zostawił mnie samą z więźniami. Widziałam, że Horacio mnie wołał i wołał, nagle zatrzymał się przy moim boku i bez namysłu mnie objął jakby chciał powiedzieć: że nikt mnie nie dotknie. Kiedy zdałam sobie sprawę z tego co się dzieje przestraszyłam się. Później zaczęliśmy się śmiać i zapytałam go: Co ty chciałeś zrobić? To co zamierzał to objąć mnie przed wszystkimi!

- Kiedy się pobraliście?

Pobraliśmy się 21 marca 2007, ślub odbył się w więzieniu, prosta sprawa: przyprowadziliśmy urzędnika, podpisaliśmy. Być może pewnego dnia będziemy mogli celebrować lepiej nasz ślub, z naszą rodziną. Horacio ma trzy córki, najstarsza ma 22 lata i jest bardzo do nas przywiązana, miała 16 lat kiedy jej ojciec został skazany.
Być może osiągnęliśmy rzeczy, których inne pary żyjąc razem nie osiągnęły, ośmieliłabym się zapewnić, że są związki małżeńskie na ulicy, gdzie małżonkowie widzą się codziennie, i które nie mają tego co my mamy. To nie jest czyn bohaterski z mojej strony: Horacio jest wart całego poświęcenia, on mie inspiruje do tego wszystkiego.

- Co myślisz o rozmowach między rządem i Kościołem Katolickim jakie obecnie dobiegają końca?

Jest bardzo ciężko mieć córkę samej, patrzeć jak ta dziewczynka chodzi, mówi i rośnie nie mogąc zobaczyć swojego taty, patrzeć jak płacze za każdym razem kiedy się żegnają. Jest bardzo ciężko też widzieć go odwracając się plecami wiedząc, że będzie zamknięty za kratami, nie wiedząc czy będzie jadł, czy będzie z nim wszystko w porządku. Tak więc, zawsze i kiedy tylko nie dzieje się przeciw naszym zasadom, jestem wdzięczna nieskończenie za wszystko co robi się na rzecz jego wolności i wolności wszystkich więźniów.
Był czas około miesiąca w moim życiu kiedy nie było nadziei, życie dla życia i dziś mam nadzieję na możliwość stworzenia rodziny, na to aby dać mojej córce stabilne ognisko domowe. Miejsce jej ojca jest niezastąpione, ani dziadkowie ani nikt inny nie może go zająć, więc możliwość życia razem, posiadania normalnego życia, jak Bóg nakazał, jest czymś za co muszę dziękować.

(Koniec wywiadu)

Przetłumaczył:
Bartosz Szotek

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz