sobota, 22 maja 2010

Bez prawa do pokazywania twarzy

W wiadomościach telewizji narodowej stało się już codziennością pokazywanie grup obywateli protestujących w różnych miejscach świata. Dla nas Kubańczyków, okazuje się ironicznym oglądanie spontanicznie poruszonych części jakiegoś społeczeństwa w wiadomościach jedynego systemu informacyjnego do jakiego mamy prawo. Jest to jednocześnie satysfakcjonujące: można poczuć, że tam gdzieś są osoby rzucające wyzwanie władzy poprzez działania obywatelskie; jak i zasmucające: nagle zdajemy sobie sprawę ze strasznej samotności w jakiej Rząd nas pozostawił, maluczcy naprzeciw wszechobecnego.

Innego dnia pokazywano zdjęcia z pewnego protestu imigrantów w Stanach Zjednoczonych i niektórzy z imigrantów wypowiadali się przed kamerami. Pewna kobieta w wieku około czterdziestu lat skarżyła się: spędziła wiele lat w kraju i do tej pory nie miała dokumentów i jeśli władze imigracyjne znalazłyby ją, deportowano by ją do jej kraju. Patrzyłam w telewizor i pomyślałam - czasami ta wyspa rośnie w moich myślach i zapominam o malutkiej przestrzeni jaką zajmujemy na tym świecie - Jak może mówić to przed kamerami? Teraz agenci będą mieli jej portret i zaczną jej szukać gdziekolwiek by się nie schowała!

Zapomniało mi się, że urzędnicy imigracyjni, władze wywiadowcze i kontrwywiadowcze, prawa, rząd, prasa i syndykaty nie odpowiadają jednej całości, ani też jednej partii, ponad to o tym, że policja polityczna - błogosławiona wolność - nie istnieje. W moim kraju na przykład, konsulat kubański w Hiszpanii wykonuje krecią robotę i wysyła tajnym służbom kubańskim i Ministerstwu Spraw Wewnętrznych zdjęcia, aby wiedzieli "kto zachowuje się dobrze tam za granicą a kto nie", strażnicy otrzymują bezpośrednie rozkazy od Urzędu Bezpieczeństwa aby niektórzy "skomplikowani" obywatele nie mogli dostać się do instytucji publicznych, rządowi dziennikarze są zwalniani z pracy za publikację głosów krytyki ideologii rządowej, ci którzy ośmielą się zakomunikować coś nie prosząc o zgodę mogą pewnego dnia obudzić się z wyrokiem dwudziestu lat więzienia a przeciwnicy polityczni ze złością i w odwecie całego Komitetu Centralnego Partii zwalają wszystko na ich głowy.

Patrzę na nielegalnych imigrantów w Stanach Zjednoczonych ze swymi transparentami i oczami pełnymi nieustępliwości i wzbudza to we mnie lekką zazdrość, wiem że moja sąsiadka nigdy nie odważyłaby się powiedzieć zza okularów tego co ta kobieta kończy wykrzykiwać światu. Moja sąsiadka nie obawia się deportacji, ma dowód osobisty, legalny adres zamieszkania i twarz, która niewątpliwie, w żadnym wypadku nie pokazałaby sprzeciwu.

Przetłumaczył:
Bartosz Szotek

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz